Smeerkaas komt Smeermaas niet in

Gepubliceerd in: Algemeen Dagblad

Ook de smeerkaas komt Smeermaas niet in

Smeermaas - ,,Allez Yves, ik heb hier een pakske chocomel. Mag dat door?'' De Belgische politieman vraagt zijn collega om goede raad. Die fronst zijn wenkbrauwen en schudt het hoofd, het is maar beter van niet. De bestuurster van een witte VW Kever met Nederlands kenteken moet haar boodschappen aan de grens inleveren. De bufferzone voor mond- en klauwzeer heeft een mogelijke nieuwe virushaard uitgesloten.

Aan de Brugstraat in Smeermaas, een dorp in de gemeente Lanaken aan de overkant van de rivier bij Borgharen, voert het duo de verscherpte maatregelen van de Belgische overheid onverstoorbaar uit. Een lange file personen- en vrachtauto's kruipt uit de richting Maastricht naderbij. Elke achterklep gaat open, een vluchtige blik, zo nu en dans met resultaat. Wat de mensen al niet vervoeren. De chocomel blijft achter, een liter fruityoghurt, een ons ham, de vuilniszak op de stoep raakt langzaam gevuld. Zelfs het al aangebroken pakje smeerkaas komt Smeermaas niet in.

De politie-agenten doen hun plicht, vriendelijk en kordaat, hoewel de onwil van hun gezichten te lezen is. Ze beseffen ook dat de controlepost de schijn van veiligheid moet ophouden. Enkele kilometers verderop, op de grensovergang aan de snelweg bij Stein, denderde het verkeer minuten eerder namelijk ongehinderd verder. Op de vluchtstrook staat een auto van de Nederlandse douane, op de parkeerplaats een patrouillewagen van de Belgische politie. De inzittenden lezen de krant. ,,Is dat zo?'', vraagt de beambte in Smeermaas zich verwonderd af. ,,Nou, hopenlijk wordt dat daar dan ook snel geregeld.''

Yves laat zich niet van zijn werk houden. Hij is de kwaadste niet, zo blijkt, doet enkel zijn plicht. ,,We hadden hier vanochtend een mevrouw die voor twee-, driehonderd gulden boodschappen bij zich had. Veel zuivelprodukten en vleeswaren had ze bij zich. Sorry, maar die hebben we terug moeten sturen. Probeer het maar bij kennissen of vrienden in Nederland kwijt te raken, hebben we haar gezegd. Het is ook zonde om de mensen onnodig op kosten te jagen. We hadden het ook allemaal in beslag kunnen nemen, dan had een Nederlandse collega het meegenomen om het te laten vernietigen.''

Een bewoner van een huis pal naast de grenspaal lacht. Op fluisterende toon meldt hij: ,,Diezelfde mevrouw heeft haar auto even verderop geparkeerd, is toen met die boodschappen over het voetpaadje zo hier het dorp ingelopen. Ach, dit is leuk bedacht, maar een grondige uitwerking is natuurlijk ondoenlijk. Overal zijn de sluipweggetjes afgesloten, zegt U? Nou, vergeet het maar gerust.''

In de Voerstreek, even zuidelijker, daar is men pas streng, zo heeft Yves zich laten vertellen. ,,Daar worden alle verboden produkten zonder pardon in beslag genomen. Wij proberen de mensen te helpen, we vinden het ook niet aangenaam dat ze zo lang in de file moeten staan.'' Het bakje achterop een motor gaat open en snel weer dicht, de passagiers van de lijnbus wordt gevraagd wat ze in hun boodschappentassen hebben. ,,Iets aan te geven'', luidt de vraag. ,,Nee, maar kijk gerust'', luidt steevast het antwoord.

,,Ik wist niet dat het zo ernstig was'', zegt een Nederlander die met een volle krat levensmiddelen naar vrienden aan de Belgische oever van de Maas onderweg was. Hij is de grootste prooi, die Yves en zijn collega vandaag vangen. De krat wordt zo lang geparkeerd op de kademuur. ,,Zelfs de jus d'orange mocht ik niet meenemen. En die vleeswaren, die zitten toch keurig vacuum verpakt? Kan dat kwaad dan..''

Even later mag de Nederlander zijn spulletjes, op de terugweg naar huis, weer meenemen. ,,Van Belgi"e naar Nederland is alles vrij, zodra er hier bij ons althans niets gebeurt'', zegt de politie-agent van dienst. ,,En dat willen we graag zo houden. Vandaar dat we hier staan. Hoe lang nog? Dat is een goede vraag. Hoe lang zal deze hele ellende nog gaan duren?''