Paardensport: endurance vergt geduld

Gepubliceerd in: Algemeen Dagblad

Endurance vergt geduld

Ermelo – Endurance is een sport voor paarden met een lange adem, voor ruiters met eelt op het zitvlak, voor toeschouwers met engelengeduld. Na een rit over niet minder dan 165 kilometer door merendeels mul zand leken zowel mens als dier zich zaterdag bij het Nederlands kampioenschap opperbest te hebben vermaakt.

,,Endurance is een stoere sport. Je bent één met je paard’’, zei Bernard Jansen, één van de weinige mannelijke deelnemers in Ermelo. ,,Wij vrouwen hebben misschien wat meer tijd om te trainen en in elk geval meer geduld om een lange dag op het paard te zitten, dat komt in de endurance goed van pas’’, aldus Marjolein Vos.

Beiden haalden zaterdag de finish niet. Jansen en Vos werden bij een tweede tussenstop, na 66 kilometer, door de veterinair van dienst uit de strijd genomen. Nils, de hengst van Jansen, keek zaterdag te gretig naar de aanwezige merries, die joegen hem het hart zo op hol dat de hartslag royaal boven de toegestane 60 tikken per minuut uitkwam. ,,Gewoon geilheid’’, zei de ruiter uit Klarenbeek.

De reden, waarom Vos vroegtijdig amazone te voet werd, was minder evident. De veearts zag een onregelmatigheid in de bewegingen van de ruin Iraki’s Sturvo en keurde het dier af. ,,Volgens mij was-ie superfit’’, protesteerde Vos even, maar ze wist al bij voorbaat dat dat zinloos was. ,,De veearts zal wel haar redenen hebben gehad, dat moet ik dan maar accepteren.’’

Voor Marjolein Vos was de uitsluiting extra zuur, want de Twentse had haar zinnen gezet op deelname aan de Wereldruiterspelen, in september in Jerez de la Frontera. Indien ze de Fasna Trail, die werd genoemd naar de organiserende stichting, had uitgereden, had bondscoach Rinus Jeremiasse niet om haar heen gekund. Nu kwam het afscheid van de internationale top sneller dan verwacht. ,,Ik rijd dit jaar geen buitenlandse wedstrijden meer. Mijn portemonnee is leeg.’’

Tijd en geld kost de endurance in ruime mate. Sponsors lopen niet warm voor deze discipline, springen en dressuur zijn spectaculairder en krijgen meer publiciteit, vandaar. ,,Endurance is mijn hobby, die mag wat kosten’’, zegt Vos, in het dagelijks leven werkzaam als ziekenverzorgster. ,,Ik kan mijn tijd redelijk zelf indelen.’’

Vele uren spendeerde ook een legertje vrijwilligers aan het evenement. Geen sport die kan bestaan zonder, dus ook op de Veluwe werd een beroep op hen gedaan. Langs de N-302 stonden twee mannen, in reflecterende pakken, zij hielpen paard en ruiter bij het veilig oversteken tussen het drukke vakantieverkeer.

Even verderop, op de grote heide van het Houtdorperveld, zaten Petra en Magda bij een controlepost. Zij waren, kilometers van de bewoonde wereld, uitgerust met portofoon, paraplu en voldoende proviand. Met pen en papier werd stipt bijgehouden op welk tijdstip welke combinaties hun eenzame plekje passeerde. De voorbijganger werd vriendelijk gegroet en succes gewenst op zijn of meestal haar verdere tocht, het grote wachten op de volgende kon beginnen.

Het leek een saaie bedoening, maar het tweetal genoot. ,,Ik zit hier zeker nog tot tien uur vanavond’’, zei de één lachend vanaf haar klapstoeltje. Het was het zaterdagse uitje voor de ware liefhebber. Endurance staat of valt met het wij-gevoel. ,,Het zijn meestal familie, vrienden en kennissen die helpen’’, zei Joan Eikelboom, de drijvende kracht achter de Fasna Trail.

,,Endurance is prachtig’’, zei Bernard Jansen die na enkele uren draven en galopperen met spierpijn op het hoofdkantoor van de Koninklijke Nederlandse Hippische Sportfederatie binnen stapte. Zonder paard, want dat mocht pas zondag naar huis. ,,Allemaal uit veiligheidsoverwegingen’’, weet hij. ,,De gezondheid van het paard staat voorop, het belang van de mens komt pas op de tweede plaats.’’ De hengst Nils mocht zich in de stal nog een nachtje op vrouwelijk gezelschap verheugen.

Voor Marjolein Vos was er één troost, haar zus Anita Lamsma behaalde de nationale titel. Zij mag naar Spanje, haar paard Salomo Djinti beschikte over de beste conditie. Om zes uur ’s ochtends gestart, om half tien ’s avonds aan de finish. ,,Moe, maar voldaan’’, zo luidde de slotsom. Bij de gemiddelde endurance haalt de helft van het aantal starters de eindstreep niet. ,,Een afvalrace, dat heeft een nare klank, het gaat om het goede gevoel als je het wel redt.’’