Lost Dutchman Park in Arizona

Bijzonder park met een bijzondere naam

Een uurtje rijden ten oosten van Phoenix, de hoofdstad van de Amerikaanse staat Arizona, ligt een bijzonder park met een bijzondere naam. In de zinderende hitte van de Sonora Desert bevindt zich een juweeltje temidden van cactussen en rotsen, het Lost Dutchman State Park. De ons intrigerende naam werd bedacht door goudzoekers uit lang vervlogen tijden. Dat zij zich vergisten in ,Dutch’ of ,Deutsch’, ach, het zij hun vergeven, een doorsnee-Amerikaan denkt heden ten dage nog steeds dat Stockholm de hoofdstad van Nederland is. Maar bedenk zelf, hoeveel Nederlanders zouden er weten wat de hoofdstad is van, pak ‘m beet, Arkansas?

Het park is vernoemd naar Jacob ,the Dutchman’ Waltz, die leefde van 1808 tot 1891 en op 32-jarige leeftijd naar de Verenigde Staten vertrok. Het beloofde land veranderde echter al snel in een illusie. Ploeteren om te overleven werd zoals voor zovele immigranten ook zijn voorland. In 1870 dacht de avonturier, die in het Duitse Oberschwandorf werd geboren, eindelijk het geluk te hebben gevonden. Tijdens een rooftocht door Mexico, Waltz was bepaald geen zachtzinnig type, hoorde hij van het bestaan van een verloren goudmijn in de Superstition Mountains in Arizona. Er was evenwel één probleem, er was meer dan bijgeloof zoals de naam van het gebergte doet vermoeden, voor de Apache-indianen was het heilige grond. Waltz had één remedie, samen met zijn vriend Jacob Weisner roeide hij de oorspronkelijke bewoners uit. De vriend liet het leven, door indianenmessen of door toedoen van Waltz zelf, dat vertelt de mythe niet.

Hoe dan ook, Jacob Waltz vond zijn goud, maar de opbrengst bleek zwaar tegen te vallen, hij leed een kwijnend bestaan. Toen hij jaren later een fatale longontsteking opliep, vertelde hij op zijn sterfbed aan een vriendin dat hij een berg goud in de Superstition Mountains had verstopt. Vervolgens werden meerdere expedities ondernomen om de verborgen schat te vinden, maar het was tevergeefs.

De legende leeft voort, ook in de even verderop in het woestijnstof verstopte ghosttown Goldfield waar het geheim in elk geval de 21^ste-eeuwse middenstand van een goede dagwinning voorziet. Een ritje op een muilezel, per jeep over een hobbelende route, of een vluchtje met een helikopter, niets is onmogelijk.

Althans, bijna niets, want de schat is nog steeds niet gevonden en nog altijd doen dapperen eens om de zoveel jaar een verwoede poging. De bezoekers van het Lost Dutchman State Park worden hier hooguit armer, door het betalen van een paar dollar entree. Maar de ervaring maakt dat men toch met een rijk gevoel hier rond struint. In de wildernis, en toch zo dichtbij de welvaart die Phoenix heet.

Daartoe zijn een primitief kampeerterrein en een aantal schitterende wandelroutes aangelegd. Wie over de stenen klautert en de aasgieren hoog in de azuurblauwe lucht ziet rondvliegen, denkt onwillekeurig terug aan hoe hard en eenzaam het leven in die jaren moet zijn geweest. Hier vielen Apaches ten prooi aan Duits-Amerikaanse veelvraten, hier werkten Jacob Waltz en Jacob Weiser zich in het zweet voor een paar klompjes goud. Of was er toch meer, niemand die het antwoord weet.

Na een vermoeiende, maar absoluut lonende wandeling is het tijd geworden voor een verkoelend ijsje. Daarvoor moet men een twintigtal kilometer verderop zijn, de goed onderhouden State Route 88 slingert door een verlaten berglandschap. Na één van de vele haardspeldbochten lijkt plotsklaps de dorheid van de woestijn ver weg, het uitzicht op het stuwmeer van het Roosevelt Lake is adembenemend mooi.

Een rondvaartje is aan te bevelen, men waant zich in een andere wereld, met badgasten in plaats van gouddelvers, met zwembroeken in plaats van stoffige overalls. Pal aan het strand staat een rijtje campers geparkeerd, de barbecue brandt op volle toeren. Dit is he gehucht Tortilla Flat, ooit een halteplaats voor de postkoets, maar de drie hotelkamers zijn al lang geleden dichtgespijkerd. Het huidige aantal inwoners? Zes! Het is één gezin dat de toeristenindustrie verwelkomt met alle welbekende souvenirs en, inderdaad, de brochures hebben niet gelogen, het ijs smaakt er goddelijk.

Kennelijk heeft er ooit iemand niet voldoende fooi gegeven, een anonieme cowboypop hangt in het verfrissende briesje te bungelen aan een touw. Jacob Waltz, die op deze plek de eieren van zijn handjevol kippen kwam verkopen om aan eten te kunnen komen, bleef dit lot bespaard. Hij kwam op natuurlijke wijze aan zijn eind en nam zijn geheim mee in het gat dat anderen voor hem groeven.